Uit nieuwsgierigheid (en om mijn roestige Russisch wat op te krikken) heb ik begin januari een dienst bijgewoond in de Alexander Nevskikerk, de Russisch-orthodoxe kerk in Rotterdam. Ik was benieuwd hoe de sfeer in de kerk zou zijn nu er oorlog is.
De binnenkant van de Alexander Nevskikerk. 
De buitenkant van de Alexander Nevskikerk.
De kerk is gebonden aan de hoofdzetel van de Russische kerk in Moskou. In tegenstelling tot de Russisch-orthodoxe kerk in Amsterdam: die besloot in maart vorig jaar om de banden met Moskou door te snijden, omdat het hoofd van de Russisch-orthodoxe kerk de aanval op Oekraïense steunt. Naar de Rotterdamse Alexander Nevskikerk komen zowel Russen als Oekraïners (en mensen uit veel andere Slavische landen). Aartsbisschop Elisey drukte me op het hart dat in zijn kerk alle orthodoxe christenen welkom zijn, ongeacht nationaliteit, afkomst, paspoort. Ik zag inderdaad Russen en Oekraïners gebroederlijk zij aan zij staan. De sfeer was goed.
Aartsbisschop Elisey. 
Priester Sergei.
De dienst was indrukwekkend (en duurde ruim twee uur). Er werd gebeden voor oorlogsslachtoffers aan zowel de Oekraïense- als de Russische zijde. Er waren veel jonge kinderen en baby’s – dat is altijd een goed teken – en ze waren opvallend rustig. Na afloop werden er spelletjes gespeeld en pasta gegeten. Ik sprak nog even met de Oekraïense priester Sergei die aan het begin van de oorlog naar Nederland is gevlucht, samen met zijn vrouw en drie kinderen. Ze wonen nu veilig in Ridderkerk, onder Rotterdam.
Het was een mooie en leerzame dag, ik voelde me meer dan welkom. (Mijn Russisch is nog altijd roestig.)
