Bij gebrek aan een volledig donkere ruimte in mijn huis gebruikte ik ooit mijn dierbare winterjas om analoge 35-mm films op een ontwikkelspoel te draaien. Alle benodigdheden erin, armen andersom door de mouwen en op de tast pielen. Het werkte: op de gescande negatieven valt niets aan te merken.
Ron, een man die altijd alleen is, werd op 2 augustus 2013 59 jaar oud. Er was geen familie en er waren geen vrienden om het feest mee te vieren. En dus zou het een dag als alle andere worden: zwervend over straat.
Op de heetste dag van het jaar reisde ik naar Eindhoven om Rons eenzaamheid te doorbreken en om vergetelheid te zoeken in de schaduw van de Lichtstad.
In 2012 viel de Ramadan midden in een snikhete zomer. De Twilight Broeders is een reeks portretten van vastende moslimbroeders, geschoten in de straten van Rotterdam.
De foto’s zijn gemaakt tijdens de twilight zone, het uur in de fotografie waarin de zon nog nét niet achter de horizon verdwenen is. Een zeldzaam moment waarin het licht kan gloeien, de schaduwen lang zijn en de lucht is afgekoeld. Nog even en het vasten wordt doorbroken door de zonsondergang – de avondmaaltijd iftar kan beginnen.
Is het verlangen naar eten en drinken in de twilight zone het hevigst? En zijn de mannen als gevolg daarvan extra humeurig? Of juist vergevingsgezind? De straatfotografie is een methode om daar achter te komen.
De volgende toelichting is samengesteld uit fragmenten die afkomstig zijn uit het artikel ‘De GGD voegt zich naar het regeringsbeleid’ (Rudie Kagie, Vrij Nederland, 9 juni 2012).
Kort nadat Favor (29) getuige was van een bloedbad waarbij zijn moeder een paar meter van hem vandaan werd afgeslacht, wist hij als prille oorlogswees de hel van Darfur te ontvluchten. Sindsdien betaalt Favor Oro uit Soedan volgens een ordner vol psychiatrische rapportages een zware tol voor zijn sprong naar het vrije Westen.
De diverse zenuwartsen die zich in zijn gemoedstoestand verdiepten zijn ervan overtuigd dat hij lijdt aan waanstoornissen en een posttraumatisch stress-syndroom. Waarbij komt dat hij vermoedelijk zwakbegaafd is. Vijf jaar geleden arriveerde hij zonder bagage en zonder paspoort op Schiphol. Zonder reisdocumenten kon hij het land niet worden uitgezet, evenmin kon hij zomaar blijven. In zo’n geval verdwijnt de nieuwkomer achter de tralies van de vreemdelingendetentie, wat voor Oro betekende dat hij na anderhalf jaar opsluiting werd vrijgelaten met een strip antipsychotica en de opdracht om Nederland binnen 24 uur te verlaten. Hoe hij gehoor aan de boodschap moest geven, werd er niet bij verteld.
Hij had geen geld, geen paspoort, geen onderdak, geen vrienden of familie – totdat een invoelende lotgenoot hem adviseerde om aan te kloppen bij de noodopvang ROS, het Rotterdams Ongedocumenteerden Steunpunt. (tekst: Rudie Kagie)
Gepubliceerd in Vrij Nederland. Verhaal door Rudie Kagie.
In april 2011 ging in Frankrijk een verbod in op het dragen van de boerka en niqaab.
Een goep van ongeveer veertig moslimfundamentalisten, volgelingen van Sharia4Belgium, verzamelde zich op een parkeerplaats net buiten Parijs. Zij waren door hun woordvoerder en leider Fouad Belkacem opgeroepen om naar de Franse hoofdstad te komen om te demonstreren tegen het boerkaverbod.
Vlak voordat de demonstratie begon werd deze door de Franse autoriteiten verboden, omdat er zou kunnen worden opgeroepen tot haatzaaien. Op de parkeerplaats werd gewacht op nadere instructies van broeders in Parijs, om alsnog ten strijde te kunnen trekken.
Gepubliceerd in Vice Magazine Nederland, Vice Magazine Internationaal (2011, tekst en interview Fouad Belkacem: Jan van Tienen), NRC Handelsblad, NRC next en De Standaard (2014).
Vooral vrouwen, armen, allochtonen en zieken vereren Maria in de meer dan tweehonderd Nederandse heiligdommen. Terwijl de kerken nog altijd leeglopen en parochies worden opgedoekt, krijgt de moeder der moeders tienduizenden mensen op de been. Maria heeft voor pelgrims iets wat Jezus niet heeft. Ze is mens, moeder. Dat maakt haar toegankelijk en beter geschikt om aardse ellende te begrijpen.
Gepubliceerd in Vrij Nederland. Verhaal door Marjolijn van Heemstra.
De achterstandswijken van Eindhoven, Den Haag en Dordrecht vormen een perfect terrein om als fotograaf de beproevingen in het gelaat te zien.
De fotografie uit Den Haag maakte onderdeel uit van het jaarverslag van de Haagse woningbouwcorporatie Haag Wonen. Het werd vormgegeven door Fabrique (Martijn Maas) en won in 2009 een Golden European Design Award. De fotografie uit Eindhoven is gemaakt in opdracht van woningbouwcorporatie Trudo, die uit Dordrecht in opdracht van Woonbron.
Strijp-S, het voormalige terrein van de Philipsfabrieken in Eindhoven, verandert met de week. In de programmakrant van het internationaal kunstenfestival Flux/S verscheen een beeldessay over die veranderingen.
In het najaar van 2009 was het twintig jaar geleden dat het IJzeren Gordijn viel. Symbolisch wordt dit gezien als de val van het communisme. Ook aan het Sovjetregime kwam een einde. Vóór de val van de Muur werd het Russische volk onderdrukt en vrijheid van meningsuiting bestond niet.
De jongeren op deze foto’s zijn allemaal ongeveer twintig jaar geleden geboren, rond dat historisch woelige jaar. Voor hen veranderde er een hoop. Zij vormen de eerste generatie Russen die hun maatschappij niet anders kent dan zoals die vandaag de dag is ingericht. Dat betekent vrijheid die gevierd moet worden, met kleurenfoto’s van verliefdheid in de straten van Moskou.
Die straten smeken om gefotografeerd te worden. Je ontdekt een mix van eindeloze schoonheid en absolute willekeur. Bijna twaalf miljoen inwoners telt dit theater van de ernst. Welke stervelingen zitten daarin in Godsnaam te wachten op een fotograaf uit het nietige en betekenisloze Nederland? Toch wel enkelen, gelukkig; een dronken clown met pensioen, slimme zwerfhonden en Ruslands rijkste visimporteur en diens mooie dochter.
Voor de tentoonstelling GroundAbout bij MU zoeken Frank Bruggeman en Ernst van der Hoeven, makers van het magazine Club Donny, naar het spanningsveld tussen gecultiveerde en ‘wilde’ natuur in en om Eindhoven. Twintig plekken vonden ze, met gemak. Geen aangeharkte parken of goedverzorgde binnentuinen, maar volkstuinen, bouwplaatsen en vluchtheuvels, onverwachte oases vol botanische rijkdom. Een doorgeschoten bonte liguster in een vervallen stadspark, een verlaten rangeerterrein waar de natuur de overhand neemt. In alle gevallen overheerst de vraag waaraan deze plekken hun unieke gevoeligheid ontlenen. Wat maakt een stuk grond tot plek, een stuk stad tot een biotoop? (tekst: Angelique Spaninks)
Ik fotografeerde de twintig plekken, die bezoekers van de tentoonstelling op posters mee konden nemen.
Twisted Streets was een gratis en handgemaakt photozine dat tussen 2006 en 2011 zonder vaste regelmaat verscheen. De tien edities hadden als onderwerp de straat en diens bewoners: de straatmannen en straatvrouwen. In de kern gaan de zines over het sluiten van vriendschappen met wildvreemden en over de bereidheid om je daar als fotograaf in te verliezen.